بیقراری در دل آگاه طاقت می شود

جوهر سیماب در آیینه حیرت می شود

بر شکست موج تنگی می کند آغوش بحر

عجز اگر بر خویش بالد عرض شوکت می شود

گریه گر باشد غمی از زشتی اعمال نیست

روسیاهیها به اشکی ابر رحمت می شود

نفی قدر ما همان اثبات آب روی ماست

خاک را بر باد دادن اوج لذت می شود

ای توانگر غرهٔ آرایش دنیا مباش

آنچه اینجا عزت است آنجا مذلت می شود

قابل شایستگی چیزی به از تسلیم نیست

سجده گر خود سهو هم باشد عبادت می شود

از مقیمان طربگاه دلیم اما چه سود

آب در آیینه ها آخر کدورت می شود

شعله گر دارد سراغ عافیت خاکسترست

سعی ما از خاک گشتن خواب راحت می شود

مجمع امکان که شور انجمنها ساز اوست

چشم اگر از خود توانی بست خلوت می شود

رنگ این باغم ز ساز عبرت آهنگم مپرس

هرکه از خود می رود بر من قیامت می شود

ناله ای کافی ست گر مقصود باشد سوختن

یک شرر سامان صدگلخن بضاعت می شود

غافل از نیرنگ وضع احتیاج ما مباش

بی نیازبهاست کاینجاگرد حسرت می شود

غفلت ما شاهد کوتاه بینیهای ماست

گر رسا باشد نگه صیاد عبرت می شود

بسکه مد فرصت از پرواز عشرت برده اند

بال تا بر هم زنی دست ندامت می شود

بیدل این گلشن به غارت دادهٔ جولان کیست

کز غبار رنگ وبو هر سو قیامت می شود